کو ه میان . نگین گلستان

از کوچه پرسیدم نشانت را نمی دانست
                                 آن کفشهای مهربانت را نمی دانست
 
 رنجیده ام  از آسمان ،  قطع امیدم کرد
                                دنباله  ی رنگین کمانت را نمی دانست

اینگونه سیب سرخ هم از چشمم افتاده است 
                               شیرینی اش ،  طعم لبانت را نمی دانست
قیچی شدم ،  بال و پرم را یک به یک چیدم
                                 ســـَمت ِ وسیع ِ  آسمانت را نمی دانست

لای ورقها  ، نامه ها  ، دفترچه ها   گشتم
                                  حتی کتابی داستانت را نمی دانست